گوسفند نژاد شاروله

 این نژاد به لطف ترکیبی از توانایی‌های مادری و کیفیت تولید گوشت خوب به مراتب فراتر از منطقه بومی خود گسترش یافته است. گوسفند شاروله در مراتع آزاد و نیمه آزاد پرورش داده می‌شود و در اوایل فصل پاییز جفت‌گیری می‌نماید. سرعت رشد سریع شاروله فرصت تولید بره‌های سنگین با لاشه بدون چربی را فراهم می‌کند. از اهداف انتخاب این نژاد می‌توان به ویژگی های تولید گوشت (رشد، سازگاری، کیفیت لاشه) و درعین حال ویژگی های مادری (بلوغ زودرس، باروری، توانایی شیردهی) که قابل توجه است. در این نژاد اندازه بدن متوسط تا بزرگ کمر دراز و ران و کپل بسیار ماهیچه ای است. شاروله نژادی بارور، عضلانی با پاهای کوتاه و فاقد پشم است. میشها دارای فصل تولید مثل طولانی و پرکار هستند. میش های شاروله دوقلوزایی بالایی دارند، به طوری که میش هایی که در دسامبر زایش دارند دارای بره زایی 180 درصد و میش هایی که در فوریه زایش میکنند دارای بره زایی 200 درصد هستند. لاشه بره های این نژاد گوشتی لخم و کم چرب بوده و دارای ماهیچه زیاد به ویژه در قسمت کمر و ران می‌باشند. این نژاد ارزش شیردهی قابل توجهی نیز دارد. که به خاطر آن درجه ارزش گذاری بالایی در مسابقات کسب کرده و جوایز زیادی را به خود اختصاص داده است. این نژاد در شرایط آب و هوایی سرد زمستانی نیز بدلیل مقاومتی که به سرما دارد قادر به زیست و تولید می‌باشد به طوری که میش‌های این نژاد در زمستان فقط شبها به آغل آورده می‌شوند و در تمام مدت روز در مراتع و چراگاه‌ها به چرا مشغول می‌باشند. برنامه اصلاح نژادی شاروله بر اساس کیفیت دام و میزان لاشه استوار بوده که منجر به سوددهی حداکثری برای پرورش دهندگان این نژاد گردیده است.